Weakness:Rozdział VI

Z góry przepraszam was za to poniżej. To chyba najgorsze, co kiedykolwiek napisałam. Zupełnie nie mam weny, rozdział pisany na siłę. Ale wiem, że jeśli nie zrobiłabym tego teraz, to zawiesiłabym bloga... Ostatnio opuściła mnie chęć do pisania. Mam nadzieję, że to się zmieni, bo pomysł na zakończenie już mam.

 

____________________________________________

 

Czy kiedykolwiek wstydziłem się tego, kim jestem? Myślę, że mimo wszystko nie. Owszem, zdarzały się momenty zwątpienia i niejasności, ale nigdy nie czułem się gorszy ze względu na swoją orientację. Jeśli chodzi o rodzinę, kompleksy osobowościowe – one się pojawiają. Jednak nie czuję nienawiści do samego siebie przez to, że jestem homoseksualistą. W zasadzie od dziecka czułem, że tak jest. Choć dopiero w wieku piętnastu lat odpowiedziałem sobie jasno na pytanie: kim jestem? Na początku ciężko było dopuścić do siebie tę myśl, ale teraz w pełni akceptuję siebie i swój wybór. Jednak jednego uczucia nie znoszę. Tej chwili, kiedy oznajmiam komuś lub ktoś się dowiaduje o mojej odmiennej orientacji. Ten mierzący wzrok… Spojrzenie, które ma w sobie coś innego. Osoba ta, choćby w pierwszej chwili, patrzy na ciebie tak, jakbyś był innym człowiekiem, niż dosłownie sekundę wcześniej, zanim się dowiedziała. Reakcje są różne. Jedni tego nie akceptują – ten przykład niestety poznałem na własnej skórze – Mike. Czasem zdarza się tak, że ktoś po prostu zachowuje się tak, jakby go to zupełnie nie obchodziło. I to chyba jest ta najlepsza opcja. W tej jednej sekundzie, gdy spojrzenia moje i Marii zetknęły się ze sobą, w mojej głowie pojawiło się wiele wątpliwości. Przede wszystkim to, jaka będzie jej reakcja. Teraz, już ubrani, siedzimy z Jake’m na moim łóżku i czekamy, kiedy w końcu gosposia się odezwie. Plus jest jeden – przynajmniej nie wybiegła z obrzydzeniem z pokoju, ani nie naskoczyła na mnie. Po kolejnej minucie spędzonej w ciszy postanawiam przejąć sprawę w swoje ręce. W końcu ile można bezczynnie siedzieć, analizując to, co zaszło.

- Mario, zamierzasz się już do mnie nie odezwać? – zwracam się do niej.

Drobna kobieta, z pochodzenia Australijka o charakterystycznych rysach twarzy,  tylko spuszcza głowę.

- Przepraszam, proszę pani, ale chciałbym coś wyjaśnić – w tej chwili odzywa się Jake. Cholera, czy on zawsze musi mówić, jak nikt go nie pyta o zdanie?! Spoglądam na niego piorunującym wzrokiem, jednak on się przelotnie do mnie uśmiecha i zaczyna kontynuować. – Znajdujemy się w nieco niekomfortowej sytuacji, jasne. Ale mam jedno pytanie – czy źle się czuje pani z tym, że przyłapała nas… hm, w jednoznacznej sytuacji, czy dlatego że jestem mężczyzną, co wskazuje na to, że jesteśmy gejami? Chyba nie chce mi pani powiedzieć, że tak przesympatyczna i miła kobieta cierpi na homofobię? – przeciąga ostatnią sylabę i używając jednej ze swoich kokieteryjnych min, spogląda na Marię – Przy okazji świetnie wygląda pani w tej fryzurze. Niezwykle twarzowa.  

- Och, jesteś doprawdy uroczy, chłopcze – uśmiecha się. No tak… Jako że rzadko słyszy komplementy, to wystarczy jedno słówko i już łagodnieje. Cholera, mam nadzieję, że faktycznie udało mu się zbajerować Marię, bo w tym całym domu z nią jedną mam dobry kontakt.

- Mówię samą prawdę – odpowiada jej.

- Dobrze, powiem szczerze chłopcy… Zaszokowaliście mnie. Mam te swoje pięćdziesiąt lat i nie często jestem stawiana w takiej sytuacji, więc czuję się nieco niekomfortowo – teraz zwraca się do mnie. - Chezy, dlaczego mi nie powiedziałeś? Nie sądzisz, że lepiej, jakbyś zrzucił taką bombę na mnie, po prostu mówiąc mi to? A nie że zaskakujecie mnie takim widokiem, kiedy niczego się nie mogłam spodziewać…

- Przepraszam, powinienem ci to powiedzieć. Ale… bałem się twojej reakcji, bo tak naprawdę tylko z tobą mam dobry kontakt w tym całym popierdolonym domu.

- Nie przeklinaj! No ale dziękuję. Wiem, że jest ci tu ciężko, więc nie będę utrudniać tego jeszcze bardziej. Akceptuję ciebie takiego jakim jesteś. Ale jak jeszcze raz zobaczę cię w takiej sytuacji  z twoim kolegą, to chyba dostanę zawału!

- Cholera, Mario, wiedziałem, że jesteś w porządku! I obiecuję, następnym razem zdążymy się ubrać. Albo po prostu zapukasz do drzwi – ukradkiem spoglądam na Jake’a, ciesząc się, że tak potoczyła się ta cała sytuacja.

- Co to to nie, mój drogi kawalerze! Trzeba w tym domu wprowadzić pewne zasady. Tak samo jakbyś był z dziewczyną. Nie ma wyjątków. Jake i inni chłopacy mogą przebywać z tobą sam na sam w tym pokoju jedynie do dwudziestej drugiej. O każde przyjście swojego chłopaka pytasz mnie, czy wyrażam na to zgodę.

- Dwudziesta druga? Nie przesadzasz? – pytam pochopnie z lekkim wyrzutem.

- To co, mam powiedzieć rodzicom, myślisz, że oni przedstawią ci lepszą propozycje?

- Nie! – dosłownie wykrzykuję jej to w twarz. -  Ta godzina jest idealna – uśmiecham się sztucznie i słyszę cichy śmiech Jake’a.

- No to bardzo dobrze. To chyba na tyle. A teraz wychodzę, ale pamiętajcie, chłopcy, macie pół godzinki jeszcze – odpowiada i wychodzi z pokoju.

- Mario! – wołam ją póki mnie jeszcze słyszy. – Dziękuję.

O jeny, co za ulga. Naprawdę, w tej sytuacji cieszę się, że to ona nas przyłapała, a nie zastępcza…

- I co? Możesz mi ładnie podziękować za urobienie gosposi – Jake siada mi na kolanach.

- Ta… Ciesz się, że jest tak naiwna w stosunku do tych twoich zagrywek. A teraz złaź ze mnie, mam dosyć wrażeń jak na jeden dzień – spycham go i przelotnie całuję w policzek.

 - W sumie racja. Wiesz co? Będę się powoli zbierać. Nie chcę sobie nagrabić, a jak  zauważy, że wychodzę przed godziną policyjną, to może jeszcze bardziej mnie polubi – puszcza mi oczko. – O ile to możliwe.

- Ale jesteś zabawny – ironizuję i pomagam mu zebrać swoje rzeczy.

Schodzimy na dół. Na pożegnanie standardowo całujemy się w usta, jednak niezbyt namiętnie, nie chcemy, by znowu ktoś nas przyłapał.

- Kocham cię. Mam nadzieję, że zobaczymy się niedługo.

- Ja ciebie też. Na pewno. Trzymaj się – Jake macha mi i wychodzi.

 

***

                                                            

Przez ubiegły miesiąc dobrze było poczuć się nieco inaczej. Wiedzieć, że komuś w pewnym stopniu zależy. Nie mówię teraz o Jake’u. Teraz mam na myśli ludzi ze szkoły. A konkretniej jedną osobę. Wcześniej, odkąd tu mieszkałem,  czyli przez całe gimnazjum i początek liceum, czułem się nic niewart. Nikogo nie obchodziłem, nikt nie chciał mnie znać. A w dodatku, jeśli już kogoś spotykałem na swojej drodze, to jedyne co go obchodziło - to pieniądze. Nikt nie chciał mnie po prostu poznać, porozmawiać. A potem pojawił się Mike. On jako jedyny nie miał o mnie wyrobionej opinii, że jestem popychadłem i śmieciem. Cholera, codziennie jak chodzę do tej szkoły, brakuje mi go. Brakuje mi osoby, z którą mógłbym spędzić czas, pośmiać się. Kogokolwiek u swojego boku. A teraz? Znowu się zaczęło. Każdą przerwę spędzam sam. Minął dokładnie tydzień od tamtej pamiętnej nocy, kiedy Mike w jakże subtelny sposób wykrzyczał mi w twarz, że jestem pedałem. Teraz znowu sam idę do szkoły i analizuję to wszystko… Standardowo odpalam papierosa i zaciągam się, jednocześnie pogrążając się w rozmyślaniach. Nawet Amy już ze mną nie rozmawia… Każdego dnia obiecuję sobie, że do niej podejdę, spróbuję jej to wszystko wyjaśnić na spokojnie, ale oczywiście każdego dnia tchórzę. Widzę ją roześmianą w towarzystwie swojej ekipy, więc po co to burzyć? Mimo że czasami działała mi na nerwy, była dobrą znajomą. Uwielbiałem z nią rozmawiać i spierać się w różnych dyskusjach. Zresztą nawet nie wiem, czy ona pamięta wszystko, co działo się w klubie. Była tak pijana, że nie zdziwiłbym się, gdyby miała wielkie dziury w pamięci. Cholera, nie znoszę takich niedokończonych spraw. Okej, w tym momencie obiecuję sobie, że spróbuję z nią pogadać w tym tygodniu. Może chociaż ona zechce mnie wysłuchać.

Gaszę papierosa, bo znajduję się tuż przed szkołą. Niestety, koniec refleksji. Czas wejść do tego pieprzonego budynku, gdzie wszyscy mają mnie gdzieś…

Pierwsza lekcja – angielski. Wchodzę na drugie piętro i idę w kierunku sali. Cholera, nie pamiętam, czy wziąłem książkę, a nauczyciel mnie nie znosi, więc na pewno będzie robił problemy… Obracam się, chcąc otworzyć torbę i sprawdzić. Nie patrząc przed siebie, idę dalej, jednocześnie szarpiąc zamek. Nagle wpadam z impetem na kogoś. Jego książki lądują na podłodze, moja torba też.

- Patrz, jak łazisz, kretynie – dobiega mnie głos z tym charakterystycznym akcentem…

- Mike… - w tym momencie tak wiele chciałbym powiedzieć, ale nie potrafię, nie mam na to czasu, nie wiem, od czego zacząć.

On tylko spogląda na mnie zimnym spojrzeniem, podnosi rzeczy i idzie dalej. To było takie… sztuczne. Osoba, z którą dobrze się dogadywałem, która w przeciągu dwóch tygodni zdołała mnie dobrze pozać, teraz lekceważy mnie w ten sposób. A wszystko przez jeden wieczór, jedną kłótnię i o kilka słów za dużo… To jest naprawdę dobijające. Jak jeden mały fakt może tak bardzo wpłynąć na nasze życie… Ale nie poddam się tak łatwo. Chcę to wyjaśnić. Przecież nie będzie cały rok tak, że trafiając na siebie, nie będziemy się odzywasz, a nawet jeśli, to będą to jedynie kłótnie i wyzwiska. To tylko kwestia czasu, ale zdołam odbudować naszą więź. Choćbym miał chodzić za nim dzień w dzień, prosząc, by mnie wysłuchał…