Weakness: Rozdział VII

Gdy przeżywamy załamania lub gdy jest nam po prostu przykro, bo coś nie układa się po naszej myśli, każdy ma swoją odskocznię. Dla kogoś będzie to alkohol. Dla innej osoby być może rozmowa. Moją ucieczką od rzeczywistości jest muzyka. Piszę teksty, gram na gitarze, śpiewam – a przynajmniej próbuję. Kocham to robić. Mógłbym całymi dniami siedzieć zamknięty w pokoju i po prostu śpiewać. Nie jestem pewną siebie osobą, ale jeśli chodzi o muzykę… Ona dodaje mi pewności siebie. Gdy zaczynają się pierwsze akordy, czuję  władzę. Wiem, że jestem w pewnym sensie panem tego wszystkiego. Ode mnie zależy: jak zaśpiewam, jak zagram. Mogę sterować swoim głosem i zawsze wiem, że daję z siebie wszystko.

Właśnie dlatego teraz, w przypływie zwątpienia i lekkiego załamania przez Mike’a, mam zamiar iść do domu, rzucić wszystko inne i zostać sam na sam z muzyką. Pierdolić szkołę, i tak mnie dzisiaj niczego więcej nie nauczą. Nauczyciel angielskiego niezależnie od tego  co powiem i tak będzie uważał, że nie mam racji. Na dwóch matematykach – ta, jestem w klasie artystycznej, więc każdy jest tu idiotą jeśli chodzi o przedmioty ścisłe. Jedyne czego nas tam uczą to chyba dodawanie i odejmowanie, więc na pewno niczego nie stracę. Rozglądam się po szkole, nikogo nie ma na korytarzu, więc droga wolna. Po dwudziestu minutach szybkiego marszu, jestem już w domu. Na szczęście Marii dzisiaj nie ma, wyjechała do swojego męża pracującego w Nowym Jorku. Cholera, ilekroć o tym pomyślę, żal mi tej kobiety. Ma na utrzymaniu pięcioro dzieci, mąż zarabia tylko kilka groszy… Oni mieszkają właśnie w NY, ona przyjechała tu zarobić. Każdego dnia widzę w jej oczach, że przeżywa tę rozłąkę. Często zastanawiam się, jak to wszystko wytrzymuje i jest tak dzielna. Być rozdzielonym od osób, które znaczą dla ciebie wszystko… Chyba tylko miłość pozwala im przetrwać.

 

When you feel you're alone

Cut off from this cruel world

Your instincts telling you to run

Listen to your heart

Those angel voices

They'll sing to you

They'll be your guide back home

When life leaves us blind

Love keeps us kind

It keeps us kind

 

When you've suffered enough

And your spirit is breaking

You're growing desperate from the fight

Remember you're loved

And you always will be

This melody will bring

You right back home

 

Te słowa same przyszły mi do głowy… Po prostu zacząłem je śpiewać w rytm spokojnej melodii.  Nie wiem, może to wspomnienie i historia Marii…

- Wow, to było genialne – zza drzwi dobiega mnie znajomy głos. Po chwili postać wyłania się i wchodzi do pokoju.

- Mike? Co ty tutaj robisz?

- Sam nie wiem, naprawdę. Ale głupio mi… Gdy zobaczyłem jak wychodzisz ze szkoły po naszym niefortunnym spotkaniu, to nagle przypomniał mi się pierwszy dzień jak ciebie poznałem. Przepraszam, że tak to wszystko zajebałem… Przepraszam. I wiem, że nie powinienem tak tu wchodzić, ale drzwi były otwarte i po usłyszałem jak  śpiewasz. Masz cholerny talent.

- Słuchaj, może chwilkę wcześniej bym od razu przyjął przeprosiny… Ale co dalej? Twoja reakcja, Mike, była jasno określona… - choć wypowiadanie tych słów jest ciężkie, po namyśle wiem, że taka jest prawda. Zanim mu ponownie zaufam, muszę mieć pewność, że nie zawiedzie mnie tak drugi raz. – Jestem gejem. I nic tego nie zmieni, bo nie wstydzę się tego i nie przestanę nim być.

- Kurwa, Ches… Nie możemy o tym zapomnieć? O tej całej sytuacji. Powiedziałem kilka słów za dużo i ty również – spogląda mi w oczy.

- Okej, za to cię przepraszam, naprawdę, przegiąłem. Ale o tym nie da się zapomnieć! Nie rozumiesz? To nie jest coś, co idzie w zapomnienie, ani coś co łatwo odstawić na bok. Mam chłopaka, kocham go i jestem z nim szczęśliwy, więc jeżeli chcesz, żebyśmy nadal się kolegowali, to zaakceptuj to. I zrozum w końcu, że to że podobają mi się faceci, nie oznacza, że na każdego z nich chcę się rzucić! Cholera, żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku w  Ameryce, wszystko rusza do przodu. Dwoje mężczyzn może się przyjaźnić, mimo że jeden z nich jest homoseksualny! Zresztą człowieku, masz dziewczynę. Ja mam chłopaka, więc nie bój się, nie zedrę z ciebie ubrań, bo jestem innej orientacji!

Sam się dziwię, że potrafię się wybronić. Dawny Chester po tym jak Mike przyszedłby i przeprosił, od razu by te przeprosiny przyjął. Ale nie teraz. Bardzo lubię Mike’a, ale takie są realia. Jeżeli nie zaakceptuje tego, że jestem homoseksualny, nie ma szans, żebyśmy mogli się zaprzyjaźnić. Bo jeżeli tego nie akceptuje, oznacza to, że nie akceptuje też mnie. Bo to właśnie kształtuje moją osobowość. Jestem ciekaw jego reakcji. Póki co nie odezwał się. Wykorzystuję tę chwilę, by się mu przyjrzeć. Dzisiaj ubrany jest w ciemne jeansy i luźny T-shirt w kolorze khaki. Szczupłą dłonią przeczesuje swoje gęste włosy, pozostawiając je w nieładzie. Jak zawsze, gdy się denerwuje.

- Ale nie będę musiał oglądać ciebie liżącego się z tym chłopakiem? – odpowiada, uśmiechając się.

- Co ty! Zamiast tego wyślę ci naszą seks taśmę na urodziny…

On wywraca oczami i ku mojemu zaskoczeniu, robi coś, czego bym się nie spodziewał.

Podchodzi do mnie, siada obok na łóżku, chwyta moją dłoń i  przytula.

Czuję ciepło bijące z jego ciała. Drugą rękę delikatnie kładzie mi na plecach i lekko poklepuje. Nasz uścisk trwa tylko chwilę, dosłownie kilka sekund, ale wiem, że ten sugestywny gest wiele znaczy. Nadal nie puszczając mojej dłoni, odzywa się:

- Przepraszam. Akceptuję cię. Gdy cię poznałem nie liczyła się twoja orientacja. Nawet nie wiedziałem i nie ‘wyczułem’, że jesteś gejem. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, że zachowywałem się jak ostatni cham.

- Dzięki, Mike, cholera, tak bardzo się cieszę. Nawet nie wiesz, jak mi ciebie brakowało – odwzajemniam uścisk i po chwili puszczam jego dłoń. – Ale dobra, dosyć sentymentów, zejdźmy na ziemię.

- Taa, zgadzam się, bo powoli zaczynałem się czuć jak w tandetnej hiszpańskiej telenoweli. Wystarczyłoby, że zacząłbyś płakać i już w ogóle wszystko by pasowało!

- A skoro to wszystko wiesz, to co – musisz być wielkim fanem i na pewno śledzisz ich losy – odpowiadam mu zgryźliwie i wytykam język.

- Pierdol się. Ale nie dosłownie i nie ze mną.

- Zamknij swoją krzywą japońską mordę!

Oboje wybuchamy śmiechem i po prostu cieszymy się swoim towarzystwem. Cholera, teraz naprawdę widzę, że mi go brakowało.

Po kilku minutach bezsensownym wygłupów, Mike odzywa się:

- Wiesz, serio wtedy mówiłem, masz świetny wokal. Nie chciałbyś czegoś z tym zrobić?

- Hm, dzięki. Ale co masz na myśli?

- No tak mi nagle przyszło do głowy… Bo kiedyś rozmawiałem o tym z Bradem i w zasadzie chcielibyśmy stworzyć jakiś zespół. Typowo garażowy. Po prostu ludzie, którzy kochają muzykę, a widzę, że ty jesteś właśnie taką osobą.

- Brad? Proszę cię, myślisz, że ta przerośnięta szopa będzie chciała mieć mnie w zespole?

Mike wybucha śmiechem.

- Ciekawe przezwisko… Ale uwierz, on nie jest taki zły. Zgrywa tylko zbuntowanego i nienawidzącego wszystkich, ale jakby cię usłyszał… Na pewno chciałby cię w zespole. Co jak co, ale na muzyce to on się zna. Jest świetnym gitarzystą.

- W zasadzie, czemu nie… A ty co robisz?

- Ja… No głównie rapuję, ale gram też na gitarze, czasem coś skomponuję.

- Człowiek wszechstronny – podsumowuję.

- Powiedzmy. To co, mogę liczyć, że przyjdziesz w piątek na próbę? A w zasadzie coś w stylu przesłuchania. Zaśpiewasz nam jakąś swoją piosenkę lub cover i zobaczymy, co z tego wyjdzie.

- Przyjdę – odpowiadam krótko. I właśnie w tym momencie zdaję sobie sprawę, że wszystko zaczyna się układać.

 

____________________________________________

 

Okej, to na tyle. Powiem wam, że wena wraca i że nie zawieszę bloga. Ewentualnie będę dodawała rozdziały w dłuższych odstępach, bo ferie mi się kończą i poza tym mam masę nauki związaną z konkursem.
A, jeszcze jedno. SZUKAM OSOBY ROBIĄCEJ SZABLONY. KTOŚ CHĘTNY?