Weakness: Rozdział III

Heeello. Jednak jestem z nowym rozdziałem. Nie wiem, czy się cieszycie, ale stwierdziłam, że lepiej teraz dodać, bo od razu po nowym roku mam nawał zajęć. Więc proszę bardzo - miłego czytania i komentowania. :3

 

________________________________________________

 

 

 

 

- No to musimy się kiedyś koniecznie spotkać i pokażesz mi, na czym grasz czy śpiewasz!

- Okej, to się tyczy też ciebie. Hm, głodny jestem, idziemy coś zjeść?

- Pewnie, żarłoku. Chodź, usiądziemy tam.

- Tylko że jest taka sprawa… Bo jak ci mówiłem już wcześniej nie należę do tych ‘lubianych’. Wszystkie przerwy spędzam z reguły w samotności, chowając się gdzieś na zewnątrz, a ty chcesz, żebym usiadł z ‘elitą’?!

- Przestań pieprzyć. Nie należysz, bo sam to sobie ubzdurałeś. Ches, ludzie w liceum nie dzielą się na jakieś sekty. Sam sobie wmówiłeś, że nikt cię nie lubi… Odsepartowałaś się od reszty. Próbowałeś kiedyś z nimi pogadać?  

- No… nie. Ale Mike, ty nie rozumiesz. Jesteś w trzeciej liceum, każdy cię zna, lubi i szanuje! Ja jestem zwykłym śmieciem z drugiej klasy, zrozum to.

- Nie jesteś. A jak cię ktoś tak nazwie to mu przypierdolę. I przestań się tak asekurować swoim powiedzeniem, że jesteś samotnikiem. Nawet jeśli, to tylko z wyboru. Pozwalasz im, żeby uwierzyli, że jesteś słaby i mogą cię nie szanować. Ale w rzeczywistości jesteś naprawdę spoko. Więc wyluzuj się człowieku, to moi znajomi, nie pogryzą cię.

- Ta, zobaczymy.

Mimo że słowa Mike’a po części do mnie trafiają to  i tak nie wyobrażam sobie, żeby ludzie, którzy mnie nie zauważali przez całe dwa lata liceum, nagle stali się moimi przyjaciółmi. Jestem po prostu realistą.

Podchodzimy z Shinodą do trzyosobowej grupki – dwie dziewczyny i chłopak siedzą w stoliku w samym centrum stołówki. Nigdy bym nie pomyślał, że będzie mi dane usiąść razem z nimi. I nie powiem, że mnie to cieszy. Wolałem trzymać się z dala od tego wszystkiego. A poprzez myśl, że brakuje mi znajomych, nie miałem na myśli licealnej elity, a wręcz przeciwnie – outsiderów podobnych do mnie. Ale okej. Niech będzie. Mike ma racje, przy całej szkole i nauczycielach raczej nic mi nie zrobią, a w najgorszym wypadku uczynię to, co zawsze, czyli po prostu odejdę.

- Mikey! – słyszę piskliwy głos wyższej dziewczyny, która energicznie zrywa się z miejsca i rzuca na szyję brunetowi.

On delikatnie łapie ją za plecy, zbliżając i całkowicie pokonując dystans między nimi. Po czym… całuje ją. Tak bardzo namiętnie. Wkłada w to wiele zaangażowania. To boli, a nie powinno… Czuję ucisk w sercu. Przecież nie mam prawa być zazdrosnym… A jednak, gdy ta niezwykle szczupła i ładna dziewczyna wpija się w jego usta z podwójną siłą, jednocześnie obejmując go, mam ochotę coś jej zrobić. Jednak on wygląda na niezwykle szczęśliwego. Nie puszcza szatynki przez dobre kilka minut. Nie interesuje ich, że stali się obiektem rozmów i mają wielką widownię w postaci uczniów całej szkoły. A głównym widzem jestem ja… Stojąc zaledwie dwa kroki od nich, wpatruję się z niedowierzaniem w to, co widzę. Jeny. Czemu jestem takim kretynem i hipokrytą?! Poznaję chłopaka zaledwie dzień wcześniej, a czuję, jakbym miał do niego prawo tylko ja, nikt więcej. Dlaczego nie przewidziałem, że może mieć piękną dziewczynę? I dlaczego nie chciałem tego przewidywać, tylko łudziłem się, że jest on sam. Kurwa mać, a nawet jeśli byłby sam to po pierwsze mam niezastąpionego chłopaka. A po drugie, jak widać na załączonym obrazku, Mike z pewnością nie jest gejem, a w dodatku jest duże prawdopodobieństwo, że dyskryminuje  homoseksualistów.

- Chester, to jest Blair – z zamyśleń wyrywa mnie głos Shinody, który w końcu odkleił się od swojej dziewczyny.

Podnoszę wzrok i trafiam na parę ciemnozielonych tęczówek wpatrujących się we mnie. Nasze spojrzenia się przez chwilę konfrontują. Przynajmniej mam okazję dobrze się jej przyjrzeć… No cóż, nie dziwię się, że Mike z nią jest. Ta dziewczyna to typ katalogowej piękności. Mimo że jestem gejem, doceniam wygląd płci przeciwnej. Blair jest wysoka, co dodaje jej uroku, gdyż jest też szczupła, więc bez wątpienia mogłaby uchodzić za modelkę. Długie brązowe włosy z rozjaśnionymi końcówkami ma splecione w warkocz, który opływa jej ramię. Ubrana jest w dopasowany czarny top z dużym dekoltem, który eksponuje jej biust. Jej nadgarstki zdobi kilka czarnych i czerwonych rzemyków. Poza tym krótkie shorty ozdobione ćwiekami, a do tego trampki i podkolanówki. Ma dziewczyna styl, trzeba przyznać.

- Cześć, Blair, miło cię poznać – wyciągam rękę do dziewczyny.

- No hej. Ciebie też – ściska moją dłoń i odwzajemnia uśmiech.

Hm, nie jest taka zimna i zakochana w sobie, na jaką wygląda. Po tonie głosu i zachowaniu można ją uznać za całkiem sympatyczną. Mógłbym nawet ją polubić, gdyby nie fakt, że jest z NIM.

- Mike, pojebało cię? Dlaczego ściągnąłeś tu tego niedojdę? – zaczyna się, a jednak wiedziałem, że nie może być dobrze. Lekceważąc słowa chłopaka siedzącego przy stole, obracam się z zamiarem wyjścia ze stołówki, ale nagle zatrzymuje mnie Mike.

- Olej go. Nie odchodź, daj mi to załatwić – szepcze do mnie, a po chwili zwraca się do swojego kolegi. – Kurwa, Brad, zamknij ryj. Masz jakiś problem, załatw to ze mną tu i teraz. Jak nie to siedź cicho i nie komentuj. Gówno cię powinno obchodzić, z kim spędzam czas.

Niejaki Brad chyba po słowach Mike’a traci nieco pewności siebie i tylko odpowiada.

- Okej, spokojnie. Nie wiedziałem po prostu, że się z nim kumplujesz.

- No to się dowiedziałeś – odpowiada mu z przekąsem i po chwili zwraca się do mnie. – Chester, to jest Amy, Amy – Chester, poznajcie się – wskazuje mi na drobną blondynkę siedzącą przy stole.

Macham jej na powitanie, a ona się lekko uśmiecha. Wygląda, jakby też nie czuła się w  tym środowisku zbyt pewnie. Od razu widać, że jest nieśmiała. No cóż… Może faktycznie ci ludzie nie są tacy źli. W końcu to nie żadne najebane dresy, którym tylko jedno w głowie. No może oprócz tego Brada – on nie wygląda na sympatycznego. Ale poza tym to zwykła paczka licealistów. Nie lubię tego przyznawać, ale chyba się myliłem. Sam stwarzam wokół siebie aurę separacji. Uciekam od ludzi, od razu zakładając, że nie polubią mnie. Oczywiście, nie powiem teraz, że wszystko się zmieni. Gówno prawda. Nadal będę samotnikiem, może po prostu z większą wiarą w ludzi i siebie. Ale okej, na dzisiaj dość wrażeń.

- Miło było was poznać. Hm,  Mike, ja lecę.

- Już? No dobra. Ale następnym razem nie uciekniesz tak łatwo. Na razie.

- Pa, Chester – obracam się, by usłyszeć, do kogo należy ten głos. To Amy… Pewnie ubzdurałem sobie coś, ale powiedziała to z jakąś dziwną nutką… seksapilu? Sam nie wiem. A zresztą nieważne. Zdecydowanie się przesłyszałem. Na tę chwilę dość kontaktów z ludźmi.

DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ

Czas jest pojęciem względnym. Gdy słyszymy, że minęło „dużo czasu”, rozumiemy to w dwojaki sposób. Dla niektórych to kilka lat, a dla innej części to tydzień. Ja upływ czasu i jego bieg mierzę na podstawie tego, ile się wydarzyło, bądź jak się zmieniło moje życie. Biorąc pod uwagę te kryteria, to bez wątpienia mogę powiedzieć, że czas leci niezwykle szybko. Patrząc na moje życie zaledwie dwa tygodnie temu, każdy powiedziałby, że jestem nieudacznikiem, samotnikiem, pedałem bez żadnych znajomych. A teraz? Poznałem Mike’a. To wszystko odmieniło. W ciągu tych czternastu dni zaczęliśmy spędzać ze sobą dosłownie każdą minutę. W szkole na każdej przerwie, po lekcjach, w weekendy... Dosłownie staliśmy się nieodłączni. Tam, gdzie Chester jest i Mike – i odwrotnie. Mimo że zdobycie i trwanie w prawdziwej przyjaźni zajmuje często kilkanaście lat, to rozpoznanie bratniej duszy jest znacznie krótszym procesem. Bez wahania mogę stwierdzić, że Mike jest moją bratnią duszą. Jest drugą osobą na całym świecie, przy której mogę być sobą. Nie powiem, że dzięki niemu jestem popularny, mam znajomych. Nie… Zdecydowanie nie. Na wyobrażenie: ja pomiędzy wielką grupą znajomych, popijając piwo i rozmawiając z każdym, mam ochotę wybuchnąć śmiechem. Kto ma usposobienie samotnika, zawsze jakaś cząstka tego w nim zostanie. Co nie zmienia faktu, że moje życie się zmieniło. Może nie o sto osiemdziesiąt stopni, ale o dziewięćdziesiąt na pewno. Przez Mike’a poznałem jeszcze kilka osób i w pewnym stopniu zaczęliśmy się ze sobą trzymać. Szczególnie z Amy – lubię tę dziewczynę. Może dlatego, że jesteśmy do siebie odrobinę podobni i nie potrzebujemy wielu osób czy nie wiadomo jakich zajęć , żeby się dobrze czuć w swoim towarzystwie. Ale i tak to wszystko ginie w cieniu jego. Jego – oczywiście – Shinody. Nawet obstawa  i wszyscy w domu wiedzą już, kim on jest. Nie zapomnę miny ojca, gdy pierwszy raz zaprosiłem do siebie pół-Japończyka. Pił kawę i gdy zobaczył, że przyprowadziłem jakiegoś znajomego do siebie, pierwszy raz odkąd z nimi mieszkam, nie licząc Jake’a, zadławił się napojem i dostał niewyobrażalnego ataku kaszlu. Jak widać nikt się nie spodziewał, że przyjdzie pora, że przestanę żyć tylko i wyłącznie we własnym cieniu. Ale po części boli mnie to… Przez Mike’a mam wrażenie, że zaniedbuję Jake’a. Mimo że mieszka poza miastem i mamy szansę widzieć się zaledwie kilka razy w miesiącu, to mam wrażenie, że nasz kontakt i tak słabnie… Okej. Zaproszę go do siebie. Nie gadaliśmy twarzą w twarz właśnie od… jakiś dwóch tygodni. W zasadzie to jestem ciekawy, jak zareagują zastępczy… Nigdy nie rozmawialiśmy o mojej orientacji, bo ogólnie nigdy nie rozmawiamy. No cóż, czas pokaże. I właśnie w tej chwili rozlega się dźwięk dzwonka:

Hello? hello? hello? How low.

Hello? hello? hello? How low.

Hello? hello? hello? How low.

Hello? hello? hello?

O wilku mowa…

- Jake!

- Wow, po tych sześciu lat znajomości znasz moje imię, braaaawo.

- Dobra, skończ. Mów, co u ciebie! – praktycznie krzyczę do słuchawki, ciesząc się, że mój chłopak się akurat odezwał.

- Po staremu. Słuchaj za dwa dni będę w mieście, masz czas?

- Dla ciebie zawsze – idealna okazja. – Jak chcesz możemy iść do mnie.

- Pewnie, jeszcze pytasz… Tęsknię za tobą, twoim ciałem… - jestem pewien, że w tym momencie odgarnął grzywkę. To jego taki znak, nawyk, który zawsze robi, gdy ze mną rozmawia i wchodzimy w taką tematykę…

- Ja za twoim też. Szykuj się, że nie odkleję się od twoich ust, gdy tylko się zobaczymy.

- Uwierz, że nie przeszkadza mi to. A jak tam u ciebie?

Właśnie w tym momencie zauważam Mike’a wyłaniającego się zza ulicy, który macha mi na powitanie. Cholera.

- A dobrze, opowiem ci, jak się spotkamy. Muszę już kończyć, wybacz. Kocham cię. Pa.

 Nie czekając na odpowiedź, rozłączam się i szybko chowam telefon. Nie jestem jeszcze gotowy powiedzieć Mike’owi z kim rozmawiałem. Czy też, kim ten ‘ktoś’ dla mnie jest.

- Heej, właśnie miałem iść do ciebie.

- No popatrz, jakie zrządzenie losu. To z jakiego powodu pan Shinoda chciał mnie odwiedzić?

- Dzisiaj. Wieczór. Impreza. Alkohol. Będzie zajebiście – i idziesz tam! Nie ma ani słowa sprzeciwu!

- Ale, Mike… - chciałem ciągnąć wypowiedź, że nie znam tam prawie nikogo i nie mam na to ochoty, ale oczywiście on wcina mi się w połowę zdania.

- Zamknij się. Idziesz. Koniec i kropka. O dwudziestej w klubie ‘Heather’.

 

____________________________________________________

No i trójka już za nami. Wiem, że na razie nie dzieję się zbyt wiele, ale najpierw muszę was wprowadzić w ten "świat". Ale obiecuję, że w IV na imprezie wydarzy się... coś. No dobra, nic już nie zdradzam. No i mam nadzieję, że dobrze wam minęły święta. : )