Weakness: Rozdział I

Cześć. :3 Macie już pierwszy rozdział i specjalnie dla Was - dłuższy.

 

 

_____________________________________________________

 

 

 

- Palisz? – pytam Mike’a idącego kilka kroków przede mną. A sam wyciągam opakowanie Malboro. Wkładam do ust papierosa, jednocześnie szukając zapalniczki i po chwili odpalam. Zaciągam się głęboko i delektuję się dymem, wypełniającym moje płuca. Uwielbiam to uczucie.

- Nie – odpowiada takim głosem, jakbym go zapytał, czy obrabuje ze mną bank. – I ty też nie powinieneś – dodaje po chwili.

- Spadaj – uśmiecham się. – Nie jesteś moim ojcem, wyluzuj, kilka szlug nikogo nie zabiło.

- Od kiedy palisz?

- No nie wiem, może z dwa lata. A co?

- No to kilka szlug na pewno nie, kilkaset jak już i owszem, może zabić. Czy też spowodować raka. Albo niepłodność.

- A co ci do mojej płodności? – staram się przybrać najbardziej zadziorny ton głosu, na jaki tylko  mnie stać. Nie wiem, co ten człowiek w sobie ma, ale czuję się przy nim swobodnie. Jest drugą na świecie osobą, przy której potrafię się zachowywać jak tylko mi się podoba, nie udając nikogo  i pozostając w stu procentach sobą.

On tylko wybucha śmiechem i kiwa nieporadnie głową.

- Dobra, odpuszczę ci, ale obiecaj, że ograniczysz to gówno!

- Co tylko rozkażesz, o panie – kłaniam się nisko i puszczam mu oczko. Po czym zaciągam się po raz kolejny dopiero co zapalonym papierosem i wypuszczam dym prosto w twarz mojego nowego kolegi. On zaczyna demonstracyjnie machać dłońmi, odganiając dym i kaszląc.

- Kurwa, Chester, ogarnij – krzyczy, udając, że jest zły i rzuca się na mnie. Próbuje mi wyrwać papierosa, co kończy się przepychankami.  Po chwili oboje lądujemy na ziemi, śmiejąc się jak idioci. Przechodzący obok nas ludzie faktycznie nas za takich uważają. My nie zwracamy na to uwagi i jeszcze chwilę szarpiemy się jak dzieci. Mike – jako że jest ode mnie wyższy i silniejszy – dominuje i siada na mnie okrakiem, przyciskając do ziemi. No i nagle tępo zwalnia… Spogląda mi głęboko w oczy i po prostu trwamy w takiej pozycji. Jakby nasze oczy pozostawały w niewidocznej i nierozerwalnej więzi.  W zupełnej ciszy. On lekko się nachyla, lecz ja po chwili wybudzam się z tego amoku i zwinnym ruchem wydostaję się z jego objęć i wstaję. Nie mogę na to pozwolić. Cholera, muszę się ogarnąć. Jake. Jake. Jake. Mam chłopaka o imieniu Jake. On jest dla mnie najważniejszy. To jedyna osoba, której mogę ufać, którą kocham i która kilka lat temu wyciągnęła do mnie dłoń, kiedy nikt inny nie zwracał na mnie uwagi. Zresztą co tu dużo mówić… Mike to tylko kolega, którego poznałem zaledwie godzinę temu. I na tym koniec.

- Dość tego, przez ciebie jestem cały brudny, jak mam się teraz w domu pokazać? - uśmiecham się i pokazuję mu środkowy palec. Nie chcę, żeby zobaczył, że jego zachowanie mnie speszyło, weźmie mnie za jakiegoś kretyna. Zwłaszcza że na pewno nie chciał mnie pocałować, to tylko moje chore fantazje. Całkowicie chore, niestworzone i urojone. Osoba o jego wyglądzie i sposobie bycia na pewno ma dziewczynę. Zresztą, upominam się w myślach, Jake – to za nim szaleję. W myślach przywołuję obraz mojego chłopaka i mimowolnie się uśmiecham.  Jest wysoki – ma co najmniej 190 centymetrów - i szczupły. Jego głębokie zielone oczy lekko przysłania rozczochrana ciemnoczerwona grzywka, przefarbował się w ramach buntu, po odejściu od rodziny zastępczej, która wiecznie krytykowała jego wygląd i sposób bycia. No właśnie… poznaliśmy się w domu dziecka. Gdy miałem dziesięć lat przenieśli mnie do dwuosobowego pokoju i wtedy trafiłem na niego. Staliśmy się najlepszymi przyjaciółmi, a potem zrozumiałem, że go kocham. Na całe szczęście –stał się cud – on odwzajemnił moją miłość, więc od dwóch lat jesteśmy razem. Wzdłuż linii prawego obojczyka ma wytatuowany napis: „Save me”. Kiedyś mi powiedział, że zrobił go pod wpływem impulsu, gdy dowiedział się, że jego biologiczna matka nie żyje i zrozumiał, że mimo braku rodziny, nie jest sam. Że wierzy, że kiedyś Bóg go wybawi i właśnie ten tatuaż ma to przedstawiać. Podziwiam go za to. To on ukształtował moją osobowość, pomógł mi zrozumieć, że narkotyki to nie ucieczka i  mimo że będzie mi w życiu ciężko, to mam pamiętać, że mam osobę, która mnie kocha. I będę mu za to dozgonnie wdzięczny.

Z zamyślenia wyrywa mnie głos chłopaka.

Na szczęście Mike nie zauważył mojego dziwnego zachowania i tylko się zaśmiał. Czyli wszystko jest w porządku. Mimo ze znam go  od dosłownie kilku chwil, naprawdę go polubiłem. Chciałbym z nim utrzymać kontakt. Mimo że mam wielką miłość, osobę, do której mogę się zwrócić, czasem jest mi ciężko. Brakuje mi tutaj przyjaciół… Lub choćby zwykłych znajomych.

- Ojej, przepraszam, księżniczko Chesterko. Wybaczysz mi ten niegodny czyn? Może zechcesz wstąpić do mego domostwa, by oczyścić swoje zacne oblicze – rzuca z ironią.

- Wal się.

- Spokojnie!  W sumie czekaj, skończmy te kretynizmy. Zimno jest, a mieszkam niedaleko. Chcesz do mnie wpaść? Nie ma co oczekiwać na luksusy, ale moglibyśmy napić się kawy, pogadać.

Jeszcze pytasz?! Człowieku marzę o tym! Jednak w mojej odpowiedzi nie przejawiam takiego podekscytowania, nie chcę go spłoszyć.

- Pewnie. To gdzie mieszkasz?

- Niedaleko, dwie przecznice dalej. Z piętnaście minut nam zleci.

Całą drogę idziemy w ciszy, ale nie przeszkadza mi to. To nie jest cisza wynikająca z zażenowania i tego, że nie wiadomo, co mówić. To komfortowa cisza, gdzie każdy zostaje sam ze swoimi myślami. Mimo to uśmiech nie schodzi z mojej twarzy.

Tak jak mówił Mike po około piętnastu minutach jesteśmy na miejscu. Zaszliśmy do niewielkiej i dość charakterystycznej dzielnicy, bowiem wszystkie domki szeregowe wyglądają prawie identycznie. Białe murowane ściany, czerwono-bordowe dachówki i widok na znajdujący się niedaleko las. Może faktycznie nie jest to najbogatsza część Los Angeles, ale zdecydowanie należąca do tych najbardziej urokliwych. Wchodzimy do trzeciego domku od lewej strony – numer 9. Mike idzie przodem, otwiera drzwi i zachęcająco kiwa, abym ruszył za nim. Gdy przekroczyliśmy drzwi od razu uderzył mnie niesamowity klimat. W powietrzu unosi się aromat pierników (no cóż, w końcu jest grudzień, święta coraz bliżej) i kawy. Ściany pomalowane są na pastelowe kolory, co od razu odpręża. Szybkim ruchem ściągam buty i kurtkę. Ruszam za kolegą mając nadzieję, że oprowadzi mnie po swoim domu, który wywarł na mnie duże wrażenie. Bo jest on ucieleśnieniem moich dziecięcych marzeń i fantazji. Nie wielka willa, jakby wyjęta z katalogu z ochroną i rozbudowanym systemem alarmowym, w której aktualnie mieszkam… Pragnę po prostu cichego zakątka, wypełnionego rodzinną atmosferą. Może i jest to dziecinne, ale przez to, że nigdy nie miałem czegoś takiego, naprawdę choć raz chciałbym zasmakować ciepłej i rodzinnej atmosfery.

- Mikey, to ty? – z rozważań budzi mnie głos należący do prawdopodobnie starszej kobiety, która po chwili pojawia się na korytarzu.

- Cześć, babciu – opowiada Mike i całuje ją w policzek. – Zwolnili nas dzisiaj ze szkoły, więc przyszedłem z kolegą. Chester, to moja babcia – Elena.

- Miło panią poznać, naprawdę – uśmiecham się najserdeczniej jak tylko potrafię.

- Witaj, chłopcze, no dobrze, nie przeszkadzam już wam, idźcie na górę.

Niezwykle miła kobieta. Jej poczciwy uśmiech i spojrzenie zza okularów – to także obudziło we mnie małego chłopca, który nigdy nie miał okazji, i nie będzie jej miał, na poznanie babci. Kurwa. Chester, ogarnij się – upominam sam siebie w myślach. Po prostu… ten dom, atmosfera… to wszystko sprawia, że żałuję, że mi to nie będzie nigdy dane.

- No chodź, chodź – Mike szturcha mnie w ramię i ciągnie za sobą na górę. No właśnie… Ciekawy jestem jaki jest jego pokój.

Skręcamy w pierwsze drzwi po lewej i wchodzimy. No cóż, powiem, że ten pokój raczej mnie nie zaskoczył. Typowy dla nastolatka. Granatowe ściany przyozdobione wieloma zdjęciami i plakatami, między innymi Pink Floydów, Nirvany i Joy Division – ma dobry gust muzyczny, od razu widać. Na łóżko porozwalana jest sterta ubrań… T-shirty, bluzy, marynarki, spodnie – dosłownie jakby wyrzucił całą szafę. Pod ścianą stoi równie zagracone biurko, z tym że jego powierzchnię zajmują książki i zeszyty. Po lewej stronie nad łóżkiem jest małe okno, a pod nim szafka. Znajduje się na nim zdjęcie, które przykuwa moją uwagę. Korzystając z okazji, że Mike wyskoczył na chwilę na dół po coś do picia i jedzenia, podchodzę bliżej, by zobaczyć, co ono przedstawia. Piękna kobieta  w wieku około dwudziestu lat w barwnej sukience. Włosy ma rozwiane, okalają jej twarz z każdej strony. Uwagę przykuwa jej uśmiech. Tak piękny, szczery i życzliwy… Nie potrafię nawet tego opisać. Delikatnie biorę oprawioną fotografię do ręki i przyglądam się jej z bliska. Oczywiście, w tym samym momencie otwierają się drzwi.

- Kurwa, pozwolił ci ktoś to ruszać?!

- Przepraszam, ale cholera, spokojnie. Już odstawiam na miejsce, tylko się nie wkurzaj.

On odstawia butelkę Tonic’u i serowe chipsy na biurko i nerwowo odgarnia włosy.

- Przepraszam. Jestem po prostu wyczulony. To zdjęcie dużo dla mnie znaczy.

- A co, to twoja laska?

Chester, ty kretynie. Wzrok Mike’a sugeruje mi, że zdecydowanie nie. Uśmiech schodzi z jego twarzy, pojawia się smutek i zwątpienie.

- Nie. To moja matka.

O kurwa. No to się "trafiłem"...

- Cholera, przepraszam, pomyliłem się, ale jest naprawdę piękna. Głupio pytać, ale ile ma teraz lat, bo to zdjęcie przedstawia ją z w młodości, nie?

I znowu… Kurwa. Czy ja kiedyś się zamknę. Chyba z przypływu radości, że w końcu mam z kim spędzić trochę czasu, zacząłem gadać jak idiota.

- Nie żyje. Wiem, że będziesz chciał wiedzieć, więc powiem ci od razu. Lepiej znać prawdę, niż snuć domysły. Zmarła przy moim porodzie. W wieku dziewiętnastu lat została zgwałcona – Mike bierze głęboki oddech, widzę w jego oczach, ile go kosztuje to wspomnienie. – Dowiedziała się, że szanse na przeżycie i moje i jej są nikłe.  Wszyscy kazali jej usunąć  ciążę… Po co jej dziecko, które nie dość, że powstało nie z miłości, a z przemocy, a w dodatku, które może  zabić. Wszyscy z wyjątkiem Eleny wmawiali jej, że jej życie jest cenniejsze, że musi usunąć płód, póki jest na to szansa.  Ale ona wierzyła, że wszystko ma swój sens. Że skoro zaszła już w ciążę, to dane jej było urodzić, a nie odebrać życie. Bo owszem, aborcja to według niej było pewnego rodzaju morderstwo. Nikt nie ma prawa decydować o ludzkim życiu, nawet jeśli zaczęło się w tak niefortunny sposób. Ale  niestety, diagnozy lekarzy się sprawdziły. Zmarła – ja przeżyłem. Dzień w dzień, patrząc na to zdjęcie, pytam się: dlaczego? Była dobrą osobą, pełną współczucia, miłości... Mogłaby uchodzić za wzrór. I dla mnie nim jest,  a zmarła. A jakiś popieprzony gwałciciel żyje teraz na wolności, nie wiedząc nawet, że istnieję. I gdzie tu jest sens?! Kurwa mać... Nie rozumiem tego. Czy nie ma na świecie sprawiedliwości?!

Nie wiem, co mam zrobić. Pierwszy raz widzę, że ktoś może mieć w życiu gorzej, niż ja. Czasami słowa nie są w stanie oddać emocji, uczuć. Więc po prostu podchodzę do Mike’a i przytulam go.  Chcę mu dać do zrozumienia, że mimo znamy się kilka godzin, może mi ufać. Że mogę być jego przyjacielem, któremu zawsze będzie mógł zaufać.