Prolog: Weakness

Tak, przed Wami nowe opowiadanie. *___* Cieszę się, bo mam pomysł na coś większego. Chcę to rozbić na jakieś 15 rozdziałów, mam nadzieję, że się uda, a może nawet więcej. Na razie prolog. Zapraszam do czytania!

_____________________________________________________

        Ludzie stawiają sobie w życiu wiele pytań. O wiarę, sens istnienia, miłość, przyjaźń… Mnie one nie dotyczą. Ja zadaję sobie tylko jedno, na które nikt nie potrafiłby mi odpowiedzieć: dlaczego? Dlaczego wszyscy mnie tak bardzo nienawidzą? Co zrobiłem źle, że każdy ma o mnie wyrobioną  i konkretną opinię – Chester to śmieć? Budząc się każdego dnia, pragnę by ten dzień się już skończył. Nie mam znajomych, przyjaciół, nie mam nawet rodziny. Gdy miałem dwa lata rodzice zostawili mnie przed drzwiami domu dziecka. Wiele godzin, nieprzespanych nocy zastanawiałem się, jak bardzo mnie nie kochali i z jakiego powodu oddali bezbronne dziecko, które nawet nie potrafi mówić. Po prostu porzucili mnie na pastwę losu. To takie żałosne… Rozumiem, można nie mieć kolegów, dziewczyny, ale rodziny… Nawet, pozornie najbliższe mi osoby na świecie w momencie narodzin, nie chciały mieć ze mną do czynienia. Teraz mam siedemnaście lat i mieszkam w domu zastępczym w Los Angeles. Nie wiem jak tu trafiłem, dlaczego wybrali akurat mnie. Gdy miałem dwanaście lat po prostu starsza pani z domu dziecka przyszła do mnie i powiedziała: „Chester, wychodzisz. Los ma cię w swojej opiece, masz szanse na nowe i lepsze życie. Nie zmarnuj jej.” Wtedy wierzyłem w jej słowa. Byłem głupi. Los nie miał mnie w swojej opiece. Zmieniłem tylko adres zamieszkania i środowisko, nic więcej. Byłem i będę tym samym nieudacznikiem, którym jestem. A moi rodzina zastępcza? Nie wiem, co mogę o nich powiedzieć. Chyba tylko to że są, że z nimi mieszkam. „Tata” pracuje jako menadżer wielkiej firmy, co oznacza powroty do domu o godzinie dwudziestej drugiej, nieustanne zabieganie,  ciągłe zmęczenie. „Mama” natomiast jest stewardesą – widzę ją średnio dwa razy na tydzień. Nie widzę sensu w zaadoptowaniu mnie. Może chodzi o zwykłą i jakże ludzką chęć posiadania? Słyszałem kiedyś ich rozmowę, że nie mogą mieć dzieci. A z reguły, kiedy czegoś nie można mieć, najbardziej się tego pragnie. Podejrzewam, że jestem właśnie chwilową zachcianką na posiadanie dziecka. A wyszło jak wyszło…
Na całym świecie jest tylko jedna osoba, z którą mam dobry kontakt. Którą kocham.

- Tej, Chester, chodź tu!

Nie, nie, nie. Zaczyna się... Myślałem sobie, że po prostu będę spokojnie szedł do szkoły, rozważając o życiu bez żadnych zaczepek ze strony osiedlowych idiotów? Marzenia.

- Kurwa, chodź tu, bo sam do ciebie przyjdę! – krzyczy najwyższy z nich.

Co mi pozostaje… muszę do nich podejść, co prawda do szkoły mam blisko, ale nie zdążę uciec. Nie mam z nimi żadnych szans. Biorę głęboki oddech i ruszam przed siebie.

Okazało się, że jest ich tylko dwójka, pozostali z ekipy postanowili odejść, nie uznając mnie za godnego uwagi. Wyższy – ten który się odezwał – ubrany jest w czarną bluzę z jakimś napisem i obszerne dresy, jakby pięć numerów za duże, bo jest dość szczupły. Jego kolega widać, że jest „nowy”. Upatrzył sobie najgroźniejszego na osiedlu i robi mu za służącego, żeby tylko być bezpiecznym i zgrywać tego silnego. Żałosne jest to, co robią ludzie, by podporządkować się i przypodobać osobom, które i tak mają ich gdzieś.

- Czego nas tak mierzysz, co? Kurwa, myślisz, że pozwolę, by jakiś gówniarz patrzył na mnie z taką pogardą?! – szybkim krokiem podchodzi do mnie i  z całej siły łapie barki. – Dawaj pieniądze. Wiem, kim jesteś. Tatuś na pewno daje ci niezłe sumy. Nie licz, że cię wypuścimy.

Mam tego dość. Nie jestem pieprzonym popychadłem. Muszę w końcu im to udowodnić.

- Pierdol się – odpowiadam chłopakowi i wyrywam się z jego objęć.

Chyba niepotrzebnie to zrobiłem. Już jego mina mówiła, że pożałuję. Zbliża się do mnie i z całej siły uderza w twarz. O kurwa. Na chwilę tracę oddech i przed oczami pojawiają mi się cienie. Osuwam się na ziemię, ledwo kontaktując. Czuję smak krwi. Fakt, że mam w wardze kolczyka nie pomaga. Metalowa obrączka wbiła się jeszcze głębiej, co powoduje ból. Wiem, że na tym nie koniec. Młodszy chłopak, chcąc zaimponować swojemu koledze, uderza mnie. Silny cios w żołądek sprawia, że nie daję już rady. Leżę na ziemi, czekając na dobicie.

I wtedy słyszę donośny głos.

- Zostawcie go. Co to kurwa jest? Chcecie go wykończyć? Opieprzcie się od niego albo będziecie mieli ze mną do czynienia.

Oni osłupieli. Pierwszy raz najwidoczniej jest  ktoś, kogo i  oni się boją. Spoglądają na siebie po wypowiedzeniu kilku słów, których nie byłem w stanie usłyszeć, najzwyczajniej w świecie uciekają.

Mój wybawca podchodzi do mnie i pomaga mi wstać. Kładzie swoją ciepłą dłoń na moim ramieniu i upewnia się, że wszystko w porządku. Niestety, nie mogę utrzymać się na nogach i prawie upadam, jednak on był szybszy, zdążył mnie objąć. Przechodzi mnie lekki dreszcz. Następnie wyciąga z kieszeni opakowanie chusteczek i podaje jedną, bym mógł otrzeć krew.

- Spokojnie, mam cię. Tak w ogóle to  jestem Mike.

Dopiero teraz, kiedy już jestem w stanie samodzielnie stanąć na nogi, przyglądam mu się. Jest szczupłym chłopakiem  średniego wzrostu. Ma nieco ciemniejszą karnację, zdecydowanie  wyróżnia się z tłumu.  Ciemnobrązowe włosy ułożone na żel dodają mu jeszcze kilka centymetrów. Lekki zarost sprawia, że wygląda na starszego niż za pewne jest. I w końcu oczy. To spojrzenie… Zapamiętam je na zawsze.

- Hej, ja Chester – odpowiadam nieśmiało. – Dziękuję, naprawdę.

- Miło cię poznać, szkoda tylko, że w takich okolicznościach. I nie ma sprawy. Tamci kolesie są żałośni, trzeba było coś z tym zrobić – odpowiada po czym prezentuje najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałem. – Dobrze się już czujesz?

- Powiedzmy, że doszedłem już do siebie.

- Hmm, chcesz może wyskoczyć na małe wagary? Bo chodzisz do tego liceum, nie?

Czy ja dobrze słyszę? Pierwszy raz odkąd chodzę do tej szkoły ktoś zaproponował mi wspólne wyjście. Pozostaje mi tylko jedna odpowiedź.

- Jasne, czemu nie.

_____________________________________________________

Od razu mówię. To opowiadanie jest INNE. Życiorys i Mike i Chestera będzie zmieniony i całkowicie wykreowany przeze mnie. Niedługo pojawi się też więcej nowych postaci.