In The End: Rozdział XII

   Ta daaam. I co? Nie wiem, czy kogokolwiek to cieszy, ale udało mi się dodać szybciej. Siedzę sobie przed komputerem i myślę, że skoro jest piątkowy wieczór i mam czas, to zabieram się za pisanie. Tak w ogóle nie wierzę, że to już 12. część. A dopiero co dodawałam pierwszą, stresując się, jak zostanie przyjęty ten blog. Cholera, jak czas szybko leci... Ale dobra. Koniec rozważań. Zapraszam do czytania i komentowania. :)

_________________________________________________

   Nie, nie, nie! Nie wierzę, że to był sen… A było tak… realnie. Do kurwy nędzy! Jak to jest możliwe, że wyobraźnia płata mi takie figle. Teraz. Właśnie w tym stanie. Cholera! Nie potrafię się otrząsnąć po tym wszystkim, a teraz jeszcze będę żył durną nadzieją, że ten sen się ziści. Bo było tak prawdziwie. I pięknie.

   Mam w dupie to, jak źle się teraz czuję. Nie obchodzą mnie zawroty i ból głowy czy nudności. Nie zniosę tego dłużej…

   Idę do łazienki, by wziąć zimny prysznic i ożywić się odrobinę. Szybko myję zęby i ubieram się. Czarne znoszone  rurki oraz biały T-shirt z krwistoczerwonym nadrukiem i jestem gotowy do wyjścia. W pośpiechu narzucam czarną kurtkę i biegnę do sklepu.

- Poproszę litra wódki – mówię niekulturalnie, nawet nie witając się z kasjerką.

   Ona spogląda na mnie z pogardą. Najprawdopodobniej nie rozpoznała mnie. Jedyne co widzi zza swoich zielonych okularów w grubej oprawce to człowiek na kacu, który pragnie alkoholu i nie marzy o niczym innym, jak tylko się nawalić.

- 20 dolarów proszę – odpowiada gburowato.

   Tym razem nie jestem hojny. Kładę banknot na ladzie i wychodzę.

  W domu, nie ściągając butów, od razu kieruję się do sypialni, gdzie otwieram butelkę i wlewam w siebie kilka łyków trunku. Rozgrzewa on moje gardło, czuję  jakby zaraz miało spłonąć. Mała przerwa i następna kolejka.

   Powoli tracę świadomość… Nie wiem, co się dzieje. Wstaję z krzesła i ruszam na korytarz, chwiejąc się na wszystkie strony.  Opierając się o ścianę, przypadkowo zrzucam zdjęcie. Trzask. Szklana ramka rozbiła się na mnóstwo małych kawałeczków o grupą, marmurową posadzkę. Przecieram zaspane oczy i powoli nachylam się nad zdjęciem. Pragnę zobaczyć, co ono przedstawia.

   Delikatnie odgarniam szklane odłamki i drżącą ręką biorę fotografię. To co widzę, wywołuje u mnie wręcz  gorzką rozpacz. Idealnie trafiłem na zdjęcie. Dwoje roześmianych ludzi, trzymających się za rękę. Za nimi piękny pałacyk umiejscowiony w parku nad jeziorem. Tak, oczywiście. Jest to zdjęcie z naszego wesela. Mike ubrany jest w czarny garnitur, którego krój i kolor idealnie podkreślają urodę pół-Japończyka. Włosy ma jakby zmierzwione, lekko postawione na żel. Wygląda tak niesamowicie… Aż za dobrze. Czy on zawsze musi być tak cholernie perfekcyjny..? W każdym calu idealny? To zawsze JA go przepraszałem. JA popełniałem błędy. JA błagałem o wybaczenie. A on? Kurwa! Człowiek bez skazy…

   Czuję tym razem narastającą złość. Nie wiem, co ją spowodowało. Przechodzę coraz to większe wahania nastrojów. Przed chwilą użalałem się nad sobą, pragnąc jego powrotu, ale teraz… Złość. Złość. I jeszcze raz złość. Wypełnia mnie w całości. Nie kontroluję już siebie, za dużo wypiłem. W zasadzie nie wiedząc, co się dzieje, powoli wstaję, chwytając się ściany. Przemierzam korytarz chwiejnym krokiem. Rzygać mi się chce, jak na to patrzę!

   Pieprzona sielanka! Te wszystkie zdjęcia… one tylko pokazują to, co nigdy nie wróci. Coś co było, a nigdy tego nie odzyskam… Choćbym nie wiadomo jak bardzo się starał. Coraz większy gniew gotuje się we mnie. Spoglądam w lewo. Mike z gitarą na koncercie. W prawo – Mike i ja na jakiejś charytatywnej gali. Przed siebie – Mike i ja na plaży. Wszędzie tylko Mike, Mike i jeszcze raz Mike. Kurwa! Mam tego dość! Nie mogę patrzeć na ten korytarz. Nie mogę wytrzymać, widząc go – uśmiechniętego od ucha do ucha – na każdym zdjęciu! To tak cholernie boli. Ta wiedza, świadomość, że to już może nigdy nie powrócić. Ale jednocześnie frustracja, dlaczego on – pewny siebie i zarazem tak perfekcyjny, nigdy niczego nie zepsuje… Tacy ludzie nie istnieją! Przynajmniej zawsze w to wierzyłem.

   Nie wytrzymując tej całej presji, złości, smutku… tych wszystkich negatywnych emocji, które się we mnie zbierały od dłuższego czasu, zaczynam krzyczeć. Ile sił w gardle. Jakbym śpiewał dla tysięcznej publiczności bez nagłośnienia. W dupie mam co powiedzą sąsiedzi. Jedyne czego chcę, to odroczyć te uczucia. Miotając się między ścianami, krzycząc, zrzucam zdjęcia. Furia… dzika, gniewna furia zawładnęła mną.

   Ten widok… Gdy ON upada. Roztrzaskuje się na małe, nic niewarte kawałeczki. To mnie zadowala. Nie mogę dłużej znieść jego braku, więc pora się pożegnać należycie. Skoro on mnie ma gdzieś, ja go także! Kolejna fotografia ląduje na podłodze.

   W tym momencie czuję się jak szaleniec. Osoba, która dopiero co uciekła z psychiatryka. A może tym właśnie jestem? Jakimś pieprzonym popaprańcem, który ma nierówno w głowie… Miota mną wszechogarniająca złość. Krzyczę nadal, w dodatku coraz głośniej, demolując naszą ścianę ze zdjęciami. Huk. Trzask tłuczonego szkła. Mój głos. Te 3 elementy składają się na dźwięki wypełniające dom.  Idealna melodia.

* * *

   
   Po około dwudziestu minutach mam dość. Spoglądam dookoła siebie… co ja zrobiłem?! Nadal czuję smak alkoholu w ustach. Na rękach – krew. Zbijając ramki, musiałem się skaleczyć. Skapuje miarowo na posadzkę. Czuję się jak w horrorze. Gdzie główną rolę gram ja – jako psychiczny morderca. Morderca przeszłości. I tego, co dobre, co najlepsze. Zepsułem wszystko, co było do zepsucia.

    A przede wszystkim wygląd domu, tego korytarza… To, co się ze mną dzieje jest niepojęte… w jednej chwili tęsknię za nim, użalam się, a w drugiej demoluję większość naszych zdjęć, tych, które miały zostać pamiątkami na całe życie, ale też cały korytarz, raniąc się przy tym.

 To, co odczuwam… moje cierpienie ma wymiar psychiczny. Nawet nie czuję już bólu fizycznego. Jestem tylko pustą materią pozbawioną ludzkich odczuć. Jak żałosne to jest? Nie potrafię nawet zdecydować, jak się czuję. Zdefiniować swoich uczuć. Szalejących jak nawałnica w mojej głowie. Nie do rozpoznania. Nie do zidentyfikowania. Jestem zagubiony. Tak cholernie zagubiony i skonfundowany.

   To za dużo… W tej chwili łzy ciekną mi po policzkach.

   Powiem Wam, że lubię pisać rzeczy tego typu. Nie tyle skupić się na akcji, co na samym opisie i emocjach. Nie wiem, co o tym sądzicie...
Nie wiem, kiedy kolejny, bo powiedzmy, że ten to taka niespodzianka. Nawet dla mnie. Nie liczyłam, że tak szybko się wyrobię.



_________________________________________________