Love or Hate? : Rozdział I

Jeej, patrzcie, co dla Was mam. Stwierdziłam, że muszę coś napisać. Szczerze mówiąc, zrobiłam to nieco na siłę, ale wiem, że w przyszłym tygodniu nie dałabym rady, bo mam olimpiadę i próbne egzaminy, więc odpada, a potem wyjeżdżam. Więc spięłam się i napisałam przed chwilą krótki rozdział. Z góry przepraszam, jest on trochę nieogarnięty, ale mam nadzieję, że przebrniecie. I tak poza tym to do razu mówię, że w tym krótkim opowiadaniu zmieniam nieco ich życiorysy. Żeby nie było potem, że nie znam zespołu. To wszystko po prostu sobie wymyśliłam w ten sposób. I ostatnia rzecz - będę się starać  pisać w trochę innej stylistyce, mniej patetycznie i mniej uczuciowo, w końcu nie wszystkie opowiadania muszą być tragiczne. Okej, koniec gadania. Zapraszam do czytania. :)

___________________________________________________________

Everything you say to me

Takes me one step closer to the edge

And I'm about to break

I need a little room to breathe

'Cause I'm one step closer to the edge

And I'm about to break

- To był niezapomniany wieczór! Jesteście niesamowici, dziękujemy! – krzyczę jak najgłośniej tuż po zakończeniu finałowej piosenki.

  Co kocham w byciu muzykiem, pewnego rodzaju gwiazdą? Publiczność. Ona dodaje skrzydeł. Niezależnie, jak dobry byłby zespół, bez tego, pozostaje w cieniu. Uśmiecham się w stronę publiki, w duchu dziękując, że jestem takim szczęściarzem, że mój zespół nie jest w żadnym cieniu. On lśni niczym gwiazda. A to wszystko dzięki tym ludziom. Macham im  radośnie na pożegnanie. I wtedy nagle czuję, że ktoś zarzuca na mnie swoje ciężkie ramię i lekko przytula. No tak, któżby inny, jak nie ten kretyn. Gdybym nie był przed tysięczną publicznością, dałbym mu w twarz, przysięgam. A tak to stoję, uśmiechając się idiotycznie koło niego. Niby się lubimy i wszystko jest okej. Ba, żeby tylko! Według niektórych się kochamy, a nawet pieprzymy. Wierzcie lub nie, ale natknąłem się nie raz na opowiadania z „nami” w roli głównej. O nie, wstrząsam się na samą myśl o tym i próbuję wyrzucić z głowy ten obraz…  Coś niemożliwego. Niektórzy fani to naprawdę mają coś z głową.

  Okej, ale nie pora na rozważania. Powoli oddalam się od Mike’a i ostatni raz spoglądam na publikę i  żegnając się krótkim gestem, schodzę ze sceny tuż za Dave’m.

  Tak bardzo chciałbym teraz jechać do domu. Co z tego, że do pustego, gdzie nikt na mnie nie czeka. Ale mógłbym przynajmniej odpocząć od tego ciągłego zgiełku i od pewnej osoby…

- Chezy! Tu jesteś, zszedłeś ze sceny tak szybko, że nawet nie zauważyłem. Dalej, jesteś gotowy? Zbieramy się już, taksówka czeka – informuje mnie Shinoda.

  I po marzeniach koniec. Nigdzie nie pojadę, ani nie odpocznę. Ale obiecałem. Dla Brada mogę to zrobić. Najwyżej po kilku kolejkach ulotnię się, mówiąc, że nie najlepiej się czuję.

- Idę – odpowiadam i  biorąc ze sobą jedynie portfel, podążam za nim do samochodu, czekając tylko, kiedy w końcu ten dzień dobiegnie końca.

***

- I ona wtedy uciekła, czaicie? Powiedziała, że mam się odpierdolić i uciekła – Joe próbuje opanować śmiech, ale nie wychodzi mu to, mimo że to ze swoich własnych żartów się śmieje. – Mike, polej jeszcze kolejkę, proszę cię – przy tym zdaniu natomiast zachowuje powagę. No tak, jeżeli chodzi o alkohol… to już coś innego.

  Powoli pocieram skronie, chcąc pozbyć się mroczków przed oczyma i zyskać ostrość widzenia. Ale nie, to chyba niemożliwe. Za dużo wypiłem. Bałem się, że będzie źle, ale w zasadzie… Nie oszukujmy się. Przy wódce na imprezie z bliskimi przyjaciółmi, nie licząc jednej osoby, nie może być nudno.

- Chaz, dolać ci? – słyszę donośny głos Rob’a, który wybudza mnie z zamyślenia.

  Nie powinienem już pić, wiem, że zaraz przekroczę już cienką granicę… Ale… Jestem trzydziestopięcioletnim facetem bez żony, dzieci i zobowiązań, więc chyba nie ma żadnych przeszkód do dobrej zabawy.

- Pewnie, na co czekasz?! – odpowiadam entuzjastycznie.

  I sytuacja ciągle się powtarza: „Polać ci?” ;  „Jasne”. Przy dziewiątym razie straciłem rachubę. W zasadzie nic już nie ogarniam. Patrzę na stół. Jest brązowy. Haha, brązowy! Kolor stołu mnie śmieszy! Tragedia. Chłopacy są w podobnym stanie, Joe dorwał talerze po wcześniej zjedzonych posiłkach i bawi się w DJ’a. Rob, Brad i Dave grają w pokera przy stole obok, wyzywając się co chwilę od chujów i ciot, gdy któryś  przegra. Najlepsze jest to, że jest to rozbierany poker. Chociaż dopiero co zaczęli. No i póki co  tylko dwoje z nich straciło jakąś część garderoby. A Mike? Właśnie, gdzie on jest? Rozglądam się po sali w  lokalu, który wynajęliśmy na wyłączność. Przyciemnione szyby, oświetlony parkiet… Jest to  duże i  ekskluzywne miejsce zachowane w nowoczesnym stylu.  W powietrzu czuć woń papierosów palonych raz za razem. O, widzę go. Świetnie, zawsze jak o nim pomyślę, nagle zjawia się. Idzie do mnie, chwiejąc się na boki, z kolejną flaszką w ręku.

  Chociaż w tej chwili, prawdopodobnie przez to, że jestem wstawiony, nie czuję zła czy nienawiści. Widzę tylko mężczyznę, który chce się dobrze bawić i szuka do tego towarzystwa. Zauważył, że go obserwuję. Skinął na mnie ręką i pokazał na butelkę. W zasadzie czemu nie? Potakuję i tym samym daję zgodę pół-Japończykowi, by do mnie dołączył.

  Nie wiem, ile czasu minęło. Nie wiem  już nic. Straciłem  poczucie czasu i rzeczywistości, zresztą mój towarzysz tez. Wiem  tylko to, że reszta zespołu gdzieś się zmyła, a ja i Mike nadal siedzimy i żartujemy, śmiejemy się. No cóż, jesteśmy w takim stanie, że nie jest to dziwne, ale mimo wszystko, gdzieś w duchu, w podświadomości czuję dezorientację, dlaczego spędzam z nim czas i w dodatku się dobrze bawię… Ale nie. Stop! Chester, jesteś człowiekiem, masz prawo się zabawić, zapomnieć o trudnych sprawach, problemach – upominam sam siebie.

  Przegadaliśmy – mam na myśli pijackie rozmowy o życiu – chyba kilka godzin. Zapomniałem już nawet, dlaczego wcześniej byłem na niego taki zły. Przecież… jest on świetnym facetem. Może z pozoru wydaje się być zakochanym w sobie dupkiem, ale to nieprawda. Wystarczy z nim porozmawiać, wysłuchać go. To ciekawy człowiek.  Bardzo zabawnym przede wszystkim. Odkąd zacząłem z nim dyskutować, nie przestaję się śmiać z „shinodowych” wywodów.

  I wtedy, na jedną, krótką chwilę nasze spojrzenia spotkały się. Oboje przestaliśmy się śmiać, po prostu zastygając w ciszy, patrząc sobie w oczy. Mimo że ledwo widziałem i kontaktowałem, to i tak teraz dostrzegłem piękno TYCH oczu. Niesamowite, głębokie, porywające… Nie możesz odwrócić spojrzenia, one hipnotyzują. I nagle, nie wiedząc, co się dzieje, poczułem że jego usta delikatnie zbliżyły się do moich. Ledwo musnął mnie wargami, a i tak wywołał dreszcz emocji. Poczułem ich smak. Alkohol i limonka. Poczułem jego zapach. Intensywna woda po goleniu i lekki perfum. On pocałował mnie jeszcze raz. Teraz to Mike, chce zasmakować moich ust. Lekko przejeżdża językiem wzdłuż warg. Słyszę cichy jęk rozkoszy. Teraz to ja  przejmuję inicjatywę. Chwiejnym krokiem przybliżam się do niego, by skrócić dzielący nas dystans. Chwytam go za barki, przybliżając do siebie. Wplatam ręcę we włosy i napieram ustami mocniej, zachłanniej. On nie stawia oporów. Wręcz przeciwnie – z taką samą siłą odwzajemnia pocałunek, gładząc mnie po szyi. Cała nienawiść odeszła. Zamieniła się w żądzę, podniecenie. Jest tylko tu i teraz.  Nic innego się nie liczy. Po prostu pragnę go. Tak bardzo.

___________________________________________________________

Wiem, wiem. Nadal nie wyjaśniłam, co stało się, że Chaz tak nienawidzi - czy też nienawidził - Mike'a. Ale w kolejnym wszystko się wyjaśni. Potrzebowałam po prostu tej akcji do dalszej części.