In The End: Epilog

Ale jestem niesłowna. Gadam ciągle, że koniec, bla, bla, a potem kilka osób prosi i tak piszę dalej. Ale tym epilogiem naprawdę kończę opowiadanie "In The End". Mimo że było to niesamowite przeżycie, jak pisałam wcześniej, wszystko się kiedyś kończy...

A, jeszcze coś! Rozdział dedykuję Agnieszce - @Dark_Noddy za nowy wygląd bloga. I za stary też. W sumie to dzięki niej ten blog jakoś funkcjonuje. :D I @turquoisesmoke za pomoc.
No i dla wszystkich, którzy to czytali. Mam nadzieję, że dotrwacie też do kolejnej bennody.
Pozdrawiam, QA.

_______________________________________________________________


 Biorę głęboki oddech. Zaraz przyjdzie pora na mowę pożegnalną.  Nie lubię pogrzebów, naprawdę. Rozumiem , że zmarłej osobie należy oddać cześć i całkowicie popieram to, ale… atmosfera, ludzie i całokształt… To wszystko jest takie dobijające. Sam fakt, że znaleźliśmy się wszyscy tutaj jest dobijający… Śmierć, mimo że wiemy, iż każdego z nas spotka, zasmuca nas. Uderza od wewnątrz… Niezależnie, czy jest to ktoś kogo kochamy, czy nawet nasz wróg. Śmierć zawsze boli. Boli też strach przed nią.

Okej, Mike, uspokój się. Nie czas na rozmyślania. Za chwilę masz wygłosić przemowę. Nerwowo przygładzam czarny dopasowany garnitur i wstaję. Ludzie obserwują mnie bacznie, gdy wchodzę na podest. Rozglądam się i ze wzruszeniem stwierdzam, jak wiele osób przyszło na pogrzeb. Z tyłu stoi kobieta. Ubrana w aksamitną czarną sukienkę do ziemi i obcasy. To Talinda. Przyszła pożegnać się ze zmarłym po raz ostatni. W pierwszych rzędach – rodzina i przyjaciele. Brad uśmiecha się do mnie smutno, chcąc dodać otuchy, gdyż wie, jak ciężkie to jest. Dzieci Chestera płaczą. Nie rozumieją w pełni tego, co dzieję się dookoła nich, jednak cicho łkają, gdyż w głębi serca wiedzą, że nie jest dobrze.

Mógłbym długo wymieniać… Są tu po prostu wszyscy, którzy powinny się tu znaleźć.

Czekam w skupieniu chwilę, by ludzie zwrócili swoją uwagę i by zapanowała cisza.

- Znaleźliśmy się tutaj, aby pożegnać bliskiego naszym sercom człowieka. Męża, ojca, artystę… Wszyscy razem, pogrążeni w rozpaczy, jednocząc się w bólu, oddajmy mu cześć – wszystkie oczy skierowane są w moją stronę.  Ludzie są ciekawi, co w związku z zaistniałą sytuacją powiem. I wtedy coś zrozumiałem. Jak wielkim głupcem byłem przez cały ten czas…Odkładam notatki na bok i kontynuuję. – Miałem napisaną mowę. Siedziałem nad nią kilka godzin, chciałem, by była idealna. Idealnie dopasowana do sytuacji. Jednak w tej chwili zrozumiałem coś ważnego… Nie może przemawiać przeze mnie logika, rozum. A serce. Dlatego, nie zważając na napisaną przemowę, powiem wam coś od serca. Coś szczerego.

Wielu z was dziwiło się, że jestem tutaj. Nawet że zdecydowałem się powiedzieć kilka słów. Ale dlaczego? Co dziwnego jest w tym, że przyszedłem i chcę się godnie pożegnać z moim mężem? Owszem, mimo jego pomyłek, zagubienia, naszych kłótni… on nadal jest moim mężem. I kocham go – te słowa same wypłynęły z moich ust. Dopiero teraz… dopiero po jego śmierci zdałem sobie sprawę, że nigdy nie przestałem… Głos powoli mi się załamuje, jednak muszę dokończyć. – Kocham go. I nigdy nie przestałem… „W życiu istnieją tylko cztery pytania o podstawowe wartości: „Co jest święte?”, „Z czego stworzona jest dusza?”, „Po co warto żyć?”, „Za co warto umrzeć?” Odpowiedź na każde z nich jest taka sama:
„Miłość”… - Nie. Nie zniosę tego dłużej… Wybiegam z sali, zostawiając wszystkich w lekkim szoku.

Ale nie dbam o to. W tej chwili zrozumiałem coś tak istotnego… Coś, co mogłoby zmienić los człowieka, którego kochałem. Którego kocham. Łzy mimowolnie napływają mi do oczu.

Jeny, Mike! – krzyczę sam na siebie – jak mogłeś być takim idiotą, egoistą niezważającym na problemy najbliżej ci osoby… Tyle myśli przepełnia teraz moją głowę.

Dlaczego zrozumiałem to dopiero teraz? Czy gdybym wcześniej się ocknął, uratowałbym Chestera? Jeśli tak, to co byłoby dalej z naszym związkiem? Czy potrafilibyśmy zapomnieć o przyszłości, a żyć teraźniejszością i cieszyć się chwilą? Tak wiele pytań, a brak odpowiedzi na nie… I nigdy już nie dowiem się niczego na ten temat…

Nawet, w obliczu zaistniałej sytuacji, nieważne  pytanie nasuwa mi się na myśl. Czy nasz zespół – Linkin Park – by nadal istniał? Bo owszem… Brakuje mi tego tak cholernie, ale co zrobić. Bez Chestera – głównego wokalisty – utracił on swoje znaczenie… To już nie byłoby to samo. To tak jakby pisać dalsze części książki pt. „Harry Potter” bez Harry’ego. Nie miałoby to sensu. Zresztą podjęliśmy tę decyzję razem. Kilka dni po śmierci Chestera spotkaliśmy się na próbie i zrozumieliśmy, że zespół nie ma żadnej przyszłości.  Nie trzeba było nawet słów… Każdy wiedział, że ta próba będzie ostatnią.

A świat? Jak ludzie zareagowali na śmierć Chestera Benningtona? Jak zawsze społeczeństwo podzieliło się na grupy. Dla jednych jego dramatyczna śmierć, odkupiła winy i błędy popełnione za życia. Dla kolejnej grupy była istną tragedią. Ci ludzie nie ingerowali w jego życie. Wiedzieli po prostu, że nastąpiło coś strasznego, że umarł znakomity artysta, którego uwielbiali. A ci ostatni – jego śmierć ich po prostu nie obeszła… Jakby był nic niewarty. Po prostu kolejny do doliczenia w zgonach. Zwykła statystyka… o jednego człowieka mniej. I koniec…

Do której grupy należę ja? Odpowiedź jest prosta. Do mojej własnej, indywidualnej. Do takiej, gdzie wybaczono mu jego winy. Do takiej, gdzie przeprasza się za swoje własne pomyłki i nieczułość na cierpienie męża. Do takiej, gdzie zrozumiało się, że kocha się go nad życie…

Ale nie… Stop. Muszę przestać. Co było, nie wróci. Nie ma sensu rozpamiętywać tego, co było. Zwłaszcza, gdy nie ma żadnych szans, że to wróci. Mimo bólu, wylanych łez, całego cierpienia…

Pora się odciąć. Oderwać i nigdy nie wrócić. Zakończyć ostatecznie tę sprawę.

Przeszłość niech na zawsze zostanie przeszłością

 bez tego nie zmierzysz się z teraźniejszością

Dlatego teraz pożegnam się z miłością mojego życia. Ten ostatni raz. Na zawsze.

Spoglądam w niebo – piękne, bezkresne, nieskazitelne i błękitne  niebo.
- Żegnaj, Chester. Kocham cię…
Wypowiadam te słowa i oddalam się.

_______________________________________________________________

Jeeny, zapomniałabym. Cytat w mowie Mike'a - z filmu "Don Juan De Marco". A drugi - piosenka "Kompleksy" Grupa Operacyjna (taa, przeżywałam okres Ania-rap, choć nadal uważam tę piosenkę za genialną).