Rozdział VIII: Weakness

 

Na sam początek - przepraszam. Wiem, że bardzo dawno nic nie dodawałam. Początkowo mogłam się tłumaczyć masą nauki (a i tutaj jednocześnie chciałam podziękować wszystkim, którzy życzyli powodzenia i wierzyli - bo udało się :3), ale później... po prostu mi się nie chciało pisać. Dopiero dzisiaj zmusiłam się do napisania czegokolwiek. Od razu mówię, że pisane na szybko i niezbyt ciekawie, jednak to jakby rozdział powrotu, gdzie musiałam wyjaśnić kilka kwestii.
A po drugie: chciałam was serdecznie zaprosić na mojego drugiego bloga - może komuś przypadnie do gustu: http://always-and-forever-larry.blogspot.com/. Okej, więcej już nie gadam. Miłego czytania:)

 

________________________________________

 

 

 

Byłem nieco niepewny, gdy przyjaciel powiedział mi o niejakim garażowym zespole o nazwie „Linkin Park”. Oczywiście, kochałem, kocham i będę kochać muzykę ponad wszystko i na samą myśl, że mój wokal spodobał się komuś na tyle, by zaproponować mi wstąpienie do takiej kapeli, przeszywa mnie przyjemny dreszcz emocji.  Więc po prostu powiedziałem: tak. Nie miałem jedynie pojęcia, że to wszystko tak szybko się potoczy. Już kolejnego dnia Mike zabrał mnie na spotkanie z Bradem. Gdy on mnie zobaczył w progach jego domu, jak to bywa w jego przypadku – z całym zniechęceniem do mojej osoby – powiedział, że nie będzie grać z pedałem w zespole. Ja standardowo zignorowałem jego uwagę, choć wpłynęła negatywnie na moją, i tak już bardzo niską, pewność siebie i świadomość, że może mi się udać. Pojawiła się w mojej głowie myśl, że nie jest za późno, że w każdej chwili mogę przekroczyć próg tych drzwi i udawać, że nic nigdy się nie stało. Wtedy Mikey wkroczył do akcji i powiedział kilka rzeczy Szopie – tak w myślach zawsze nazywam Brada – które najwyraźniej wywarły na nim duże znaczenie i tamten obiecał, że nie będzie się już tak do mnie zwracał i da mi szansę. Stwierdziliśmy, że nie marnujemy cennego czasu. Od razu przeszliśmy do rzeczy. Chłopacy usiedli na niewielkiej skórzanej kanapie położonej pod ścianą dużego garażu, w którym się znajdowaliśmy i zorganizowali dla mnie  małe przesłuchanie. Miałem zaśpiewać dwie piosenki – jedną z własnego repertuaru i jeden cover. Zacząłem od swojej interpretacji piosenki „Desert rose” Stinga. Przerobiłem aranżację tak, by bez problemu można było zagrać ją na akustycznej gitarze i bym jednocześnie mógł pokazać swoje umiejętności jako gitarzysta. Denerwowałem się bardzo. Nigdy nie byłem osobą o silnej osobowości, więc sama myśl o tym, że od tych dwóch wykonów zależy moje miejsce w tym zespole, przyprawiała mnie o mdłości. A zależało mi bardzo, co jeszcze nasilało stres. Ze wszystkich sił starałem się jednak opanować strach i zaśpiewać jak najlepiej. Gdy skończyłem pierwszą piosenkę, spojrzałem dyskretnie na Mike’a, który z aprobatą i uznaniem pokiwał głową i zachęcił do zaśpiewania kolejnej. Tym razem była to moja własna kompozycja, lecz odłożyłem instrument. Jedynym narzędziem był mój głos – chciałem w ten sposób stworzyć pewną atmosferę. Na początku zacząłem śpiewać delikatnie i niezbyt głośno  w rytm słyszanej w głowie melodii, lecz później w końcówce utworu zacząłem krzyczeć. Chciałem zaprezentować im, że mogę sprawdzić się i jako piosenkarz do ballad, zarówno jak i mocny głos w screamie. A utwór ten nazwałem „Given up”. W momencie kiedy skończyłem w pomieszczeniu zapanowała wszechogarniająca cisza. Po kilku sekundach zdarzyło się coś, czego bym się nigdy nie spodziewał. Brad i Mike zaczęli klaskać. Ja stałem tylko w osłupieniu, nie licząc na taką reakcję. Później spotkało mnie jeszcze większe zaskoczenie – Brad podszedł do mnie i powiedział: „Gratulacje, Chester. Jesteś w zespole” i przyjacielsko poklepał mnie po plecach.

Potem zaczęły się próby. Każdy, kto myśli, że uczestnictwo w zespole jest jedynie czymś łatwym i przyjemnym – myli się. To ciężka praca, godziny spotkań, kłótni. Nasz skład prezentował się następująco: Mike - gitara i instrumenty klawiszowe, Brad – gitara basowa i ja – wokal i w niektórych utworach gitara akustyczna. Mieliśmy już kilka swoich tekstów, w których zawsze chcieliśmy coś przekazać. Wiele z nich dotyczyło bólu, cierpienia, braku świadomości. Mieliśmy ciężkie brzmienie, choć, by się nie ograniczać, eksperymentowaliśmy też z innymi gatunkami. Przez nieustanne próby, ćwiczenia i pisanie tekstów moje oceny znacząco spadły. Oczywiście, nadal wiedziałem, że na pewno zdam, jednak na pewno nie z satysfakcjonującymi dla mnie wynikami. Ale w tej chwili muzyka stała się priorytetem. Poprawiły się także moje stosunki z chłopakami. Z Szopą na zasadzie wzajemnej tolerancji, akceptacji i mówienia: „cześć” na korytarzu szkolnym. Z Mike’m natomiast zacieśniły się nasze relacje. Często po skończonych próbach zostawaliśmy sami i rozmawialiśmy, ćwiczyliśmy lub po prostu się dobrze bawiliśmy. Jak zwykli przyjaciele.  Tak mijały godziny, dni, tygodnie.

 W pewnym momencie zdałem sobie sprawę z jednego, niezwykle bolesnego dla mnie faktu. Każdy krok bliżej zespołu i Mike’a, to krok dalej od Jake’a. Na początku potrafiłem ze sobą pogodzić to wszystko. Miałem napięty dzień, ale dawałem radę. Pobudka, szkoła, potem szybko na próbę, kilka godzin pracy nad zespołem, następnie jeździłem do mojego chłopaka lub on przyjeżdżał tutaj, no i w nocy zabierałem się dopiero za naukę i zadania domowe. Funkcjonowało to przez może dwa tygodnie. Z każdym kolejnym dniem wizyty Jake’a były coraz krótsze, tak samo jak i moje odwiedziny w jego domu. Zaczęło się od sms’ów, że nie dam rady się z nim spotkać, bo próba się przedłużyła, bo muszę pracować nad nowym tekstem. Wymówek jak te było coraz więcej. A skończyło się na tym, że ostatni raz widzieliśmy się niecałe trzy tygodnie temu. A jak na osoby będące w związku to naprawdę dużo. Tęsknię za nim, kocham go z całego serca, ale gdy się w coś angażuję, chcę to zrobić na sto procent. A on w pewnym sensie mnie ograniczał…

Już wiele razy nad tym myślałem, co mam zrobić, jak się zachować. Ciężko wybierać pomiędzy spełnieniem swoich marzeń i celów, a szczęściem w związku i radością partnera. To wydaje się być paradoksalne… W końcu miłość jest wszystkim, pokona i przejdzie przez wszystko. Przynajmniej tak powinno być. Ale spójrzmy prawdzie w oczy… Ludzie rodzą się i są cholernymi egoistami. Nie wiem, co powinienem w związku z tym przedsięwziąć. Nie zrezygnuję ani z zespołu, ani ze związku z  Jake’m. Będę musiał próbować ze wszystkich sił pogodzić te dwie rzeczy. Może być ciężko, a nawet na pewno będzie, ale zależy mi i na tym, i na tym, więc dam radę – muszę.

***

- Raz, dwa, raz, dwa, trzy i – krzyknął Mike i równo w tym momencie pomieszczenie wypełniły ostre dźwięki basu i gitary.

Po raz ostatni tego dnia ćwiczyliśmy nowo napisaną piosenkę „In the end”. Nie była jeszcze gotowa. Z każdą kolejną próbą dokładaliśmy partie danego instrumentu, zmienialiśmy nieco aranżacje. Spędziliśmy nad tym już dzisiaj trzy godziny. Rozległa się ostatnia melodia i wszyscy ze zmęczeniem odsapnęliśmy.  Odłożyliśmy instrumenty na swoje miejsce i zrobiliśmy szybki porządek w stertach kartek z nutami i tekstem.

- No to koniec! Nareszcie! Przykro mi, ludzie, ale muszę was wywalić z domu. Za jakieś pół godziny przychodzi do mnie Sylvia – mówi Brad, dyskretnie wskazując nam drzwi. Nie mam zielonego pojęcia kim jest ta dziewczyna. Jeszcze tydzień temu była to Spencer, a wcześniej Alison… Ale nie będę ingerował w jego życie. W końcu to Brad - on żyje lekko wedlug swoich zasad i tak też traktuje płeć przeciwną.

- Jasne, podbijaczu serc, już nas tu nie ma! – odpowiada Mike i żegnamy się z kolegą z zespołu.

Fala chłodnego powietrza uderza nas od razu po przekroczeniu progu. Astronomiczna zima dopiero co się zaczęła, jednak pogoda momentalnie się zmieniła i stała się niezwykle nieprzyjemna. Zdecydowaliśmy z Shinodą, że wejdziemy po drodze do małej kafejki,  napić się kawy na rozgrzanie. Idziemy w ciszy, nie odzywając się. Jest mi naprawdę zimno. Mimo ciepłego ubioru – czarnej marynarki i na to narzuconej ciepłej skórzanej kurtki, moje ciało nadal przechodzą dreszcze. Mike zerka na mnie kontem oka i zatrzymuje mnie, obracając przodem do siebie.  Spogląda mi w oczy i kładzie dłonie na moich ramionach pocierając je miarowo, by mnie rozgrzać. Odwzajemniam jego spojrzenie, nie kryjąc zdziwienia. Z reguły, podejrzewam, że przez moją orientację, trzymał mnie na dystans. Po chwili przerywa tę czynność i kontynuujemy naszą drogę w ciszy.  Może to niewielki gest, ale… dość sugestywny. W odpowiedzi na mój pytający wzrok, Mike się tylko uśmiecha.